17 ΝΟΕΜΒΡΗ: ΨΩΜΙ ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΠΙΚΑΙΡΑ ΟΣΟ ΠΟΤΕ!

Αγαπητοί γονείς, μαθητές και μαθήτριες.

Τιμάμε την εξέγερση του Πολυτεχνείου, έχοντας μπροστά μας τις αποδείξεις ότι ο αγώνας για «ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» είναι επίκαιρος όσο ποτέ άλλοτε. Ο λαός μας, οι νέοι άνθρωποι στενάζουν  κάτω από το φάσμα της ανεργίας, της ανέχειας, της φτώχειας. Το μεροκάματο , ο μισθός , η σύνταξη για όσους έχουν την πολυτέλεια να τα διατηρούν είναι πετσοκομμένα και σηματοδοτούν το φτήνεμα, την εξαθλίωση της εργατικής μας δύναμης.

Η Παιδεία μας, άταφος νεκρός που έλεγε ο Δημήτρης Γληνός, εξακολουθεί ρακένδυτη να περιφέρεται εδώ και στας Ευρώπας, διηγούμενη περασμένα μεγαλεία σε ένα παρόν που σηματοδοτεί σχολεία χωρίς πετρέλαιο, χωρίς υποδομές, χωρίς τα στοιχειώδη, ένα παρόν που σχολεία, όπως το 5^ο της Πάτρας, αποκτά χορηγούς οίκους ανοχής, που σηματοδοτεί σχολεία της ανεργίας και της ημιμάθειας που παράγουν το φτηνό και ευέλικτο μαθητικό δυναμικό που έχει ανάγκη ποιος άλλος , η οικονομία της αγοράς και ο ανταγωνισμός της μεγάλης ευρωπαϊκής οικογένειας, όπως μας λένε. Η Ελευθερία μέσα σε αυτό το τοπίο ακούγεται μόνο ως ειρωνεία, ως κακόγουστο ανέκδοτο. Μα ποιος λαός είναι λεύτερος, όταν οι δανειστές του σε συνεργασία με τους «ντυμένους φίλους» εχθρούς του του επιβάλλουν το πώς θα ζει και να θα ζει;

Γι αυτό λέμε ότι ο αγώνας για ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ -ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ  συνεχίζεται.

ΠΟΙΟΙ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑΝ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ;

-Αυτοί που ... «έκαναν» το Πολυτεχνείο ήταν απλοί εργαζόμενοι, άνθρωποι του λαού που είχαν στο πλευρό τους κάτι «παιδιά» σαν και τα παιδιά μας που φοιτούν ή εργάζονται. Ούτε γεννήθηκαν ήρωες, ούτε είχαν αποφασίσει να πεθάνουν. Απλά δεν άντεχαν άλλο την αδικία και την καταπίεση. Κάτι «παιδιά» που σκέφτηκαν ότι αποκλείεται ο κόσμος να φτιάχτηκε για να έχουν μερικοί ό,τι γουστάρουν κι οι πολλοί να πεινάνε, να μη σπουδάζουν, να φυλακίζονται όταν αντιδράσουν κι αγωνιστούν για μια καλύτερη ζωή. Κάτι «παιδιά» που ονειρεύτηκαν έναν άλλο κόσμο ισότητας και δικαιοσύνης.

-Αυτοί που ...«έκαναν» το πολυτεχνείο δεν ήξεραν ίσως το μέγεθος της δύναμής τους. Ίσως κιόλας να νόμιζαν ότι «νικήθηκαν» την ώρα που τους σκότωναν οι χουντικοί. Αλλά με την πράξη τους απέδειξαν ότι νικητής στην ιστορία είναι αυτός που έχει δίκιο, κι όχι αυτός που κερδίζει μια μάχη με άδικα όπλα. Απέδειξαν ότι ο λαός που αγωνίζεται είναι πανίσχυρος και μπορεί να γονατίσει κάθε εξουσία, ακόμα κι αν διαθέτει όπλα και τάνκς κι αεροπλάνα. Αρκεί ο λαός να αποφασίσει να παλέψει. Και τότε τα μπορεί όλα.

-Αυτοί που ... «έκαναν» το Πολυτεχνείο ξέσκισαν σε μια βραδιά τόμους ολόκληρους βιβλίων κι αναλύσεων που ιχρυρίζονταν ότι «δε γίνεται τίποτα». Πέταξαν στον κάλαθο των αχρήστων χιλιάδες σελίδες εφημερίδων της εποχής που έλεγαν ότι οι φοιτητές του Πολυτεχνείου ήταν «αλήτες», «επικίνδυνοι κομμουνιστές», ότι «κάνουν ζημιές» και «δεν καταλαβαίνουν την αναγκαιότητα της πατρίδας».

-Αυτοί που...«έκαναν» το Πολυτεχνείο δε σκέφτηκαν αν οι πράξεις τους είναι ... «νόμιμες». Σκέφτηκαν ότι έχουν δίκιο κι είναι ανάγκη να πέσει η Χούντα. Και το έκαναν. Όπως έδρασε «παράνομα» ο λαός το 1821, στην αντίσταση ενάντίον των Γερμανών το 1940-1944, στην αντίσταση εναντίον των Άγγλων, κλπ. Όπως κάνουν πάντα οι λαοί που αγωνίζονται ενάντια στους δυνάστες τους: ξεπερνούν και καταργούν το νόμο του δυνάστη τους και φτιάχνουν άλλο νόμο δικό τους, δίκαιο κι ανθρώπινο.

-Έδειξαν αυτοί οι «νέοι» ότι ο αγώνας που φέρνει αποτέλεσμα μπορεί να είναι μόνο ο οργανωμένος και προετοιμασμένος αγώνας.

Αυτοί που κλείστηκαν στο Πολυτεχνείο δε ξεσηκώθηκαν «μέσα σ΄ ένα βράδυ» κι έφτιαξαν όλη την κατάληψη «αυθόρμητα». Αγωνίζονταν απ΄ την αρχή συνειδητά κι οργανωμένα. Δε φορούσαν κουκούλες, γιατί ήταν περήφανοι και χαρούμενοι μ΄ αυτό που έκαναν. Κουκούλες φοράνε αυτοί που θέλουν να κρυφτούν γενικά και όχι μόνο να κρύψουν το πρόσωπό τους.

-Προχώρησαν παρά και ενάντια στις φωνές κάποιων «ρεαλιστών» που τους έλεγαν «μη τραβάτε στα άκρα», «να τα βρούμε με το καθεστώς», «να κάνουμε κι εμείς ένα βήμα κατανόησης» κι επιχειρούσαν να συμβάλλουν στην προσπάθεια της Χούντας να δείξει «δημοκρατικό πρόσωπο».

Ο Φασισμός στις μέρες μας σήκωσε και πάλι κεφάλι. Περιδιαβαίνει επίσημα στη Βουλή, στις γειτονιές, στα σχολεία, στους εργασιακούς χώρους. Εκμεταλλεύεται όπως πάντα την οργή μας, το θυμό μας την αγανάκτησή μας για όσα συμβαίνουν, εκμεταλλεύεται το γεγονός ότι εμείς οι μεγαλύτεροι ξεχάσαμε και κυρίως ξεχάσαμε να κουβεντιάζουμε με τα παιδιά μας, να τους λέμε την ιστορική μνήμη και τη δική μας και των παππούδων μας, αλλά κυρίως να τους διδάσκουμε την αλληλεγγύη στο συνάνθρωπο ανεξάρτητα από τη ράτσα του. Γι αυτό ο Φασισμός Απειλεί , βρίζει , τρομοκρατεί διώκει εκπαιδευτικούς όπως η περίπτωση με τη Νηπιαγωγό στη Λευκάδα.

Οι απόγονοι των Γερμανοτσολιάδων σήμερα επιχειρούν να λασπώσουν την ηρωική εξέγερση του λαού και της νεολαίας στο Πολυτεχνείο το 1973 ενάντια στη στρατιωτική δικτατορία, λέγοντας τα ίδια αισχρά ψέματα που χρησιμοποίησε η δικτατορία για να κρύψει το μεγάλο της έγκλημα. Επιχειρούν να αθωώσουν τη στρατιωτική δικτατορία, που με τη βία και τα βασανιστήρια κατά του αγωνιζόμενου λαού υπηρέτησε την ξένη ακρίδα, τους ντόποπιους συνεργάτες της και το ΝΑΤΟ.

Το βράδυ του πολυτεχνείου δεκάδες ήταν οι νεκροί, όχι μόνο από το τανκς, αλλά και από τους ελεύθερους σκοπευτές, που πυροβολούσαν έξω από το Πολυτεχνείο το λαό που διαδήλωνε.

Για την ιστορία επιβάλλεται να ξέρουμε και τα αναφέρω ενδεικτικά. Νεκροί μαθητές στο Πολυτεχνείο:

Διομήδης Κομνηνός του Ιωάννη, 17 ετών, μαθητής, κάτοικος Λευκάδος 7, Αθήνα. Στις 16/11/1973, μεταξύ 21.30 και 21.45, στη διασταύρωση των οδών Αβέρωφ και Μάρνη τραυματίστηκε θανάσιμα στην καρδιά από πυρά της φρουράς του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε νεκρός στο «Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών».

Αλέξανδρος Σπαρτίδης του Ευστρατίου, 16 ετών, μαθητής, από τον Πειραιά, κάτοικος Αγίας Λαύρας 80, Αθήνα. Στις 10.30 με 11.00 περίπου το πρωί της 17/11/1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Κότσικα, τραυματίστηκε θανάσιμα στην κοιλιά από πυρά της στρατιωτικής φρουράς που ενέδρευε στην ταράτσα του ΟΤΕ. Με διαμπερές τραύμα μεταφέρθηκε στο Κ.Α.Τ., όπου τον βρήκε νεκρό ο πατέρας του.

Μια άλλη μαρτυρία:

To μεσημέρι της 18ης Νοέμβρη 1973, ο ταγματάρχης Ντερτιλής βρίσκεται με το υπηρεσιακό τζιπ έξω από την κατεστραμμένη πύλη του Πολυτεχνείου. Απέναντι, Πατησίων και Στουρνάρη, οι αστυφύλακες χτυπούν ένα νεαρό, που προς στιγμήν τους ξεφεύγει. Ο Ντερτιλής βγάζει από το μπουφάν το περίστροφο και πυροβολεί.

«Ο νεαρός έπεσε σαν κοτόπουλο», περιγράφει στην κατάθεσή του ένα χρόνο αργότερα ο οδηγός του Ντερτιλή - ο 21 ετών τότε Αντώνης Αγριτέλης - και συνεχίζει:

«Μετά το φόνο ο Ντερτιλής σαν να μη συνέβαινε τίποτα μπήκε στο τζιπ και χτυπώντας με στην πλάτη μου είπε: "Με παραδέχεσαι, ρε; Σαράντα πέντε χρονών άνθρωπος και με τη μία στο κεφάλι!"»...

Αυτός είναι ο δήθεν «μύθος» των νεκρών του Πολυτεχνείου. Αυτή ήταν η χούντα των «Ντερτιλήδων». Αυτά είναι και τα ναζιστοειδή των σημερινών εκπροσώπων του φασισμού.

Αγαπητοί μας γονείς και παιδιά. Είναι γνωστό αυτό που κάποιοι πάλι λένε: «Τι τα θες, οι αγώνες δεν έφεραν αποτέλεσμα, η γενιά του πολυτεχνείου μας πούλησε, όλοι τελικά ίδιοι είναι». Κι όμως! Δεν είναι όλοι ίδιοι. Δεν πήγαν όλοι με την μετέπειτα εξουσία για να βολευτούν. Δεν εξαργύρωσαν τους αγώνες τους με καρέκλες και προνόμια κι αυτοί που δεν το έπραξαν είναι οι πολλοί ανώνυμοι, οι αφανείς ήρωες! Πάρτε παράδειγμα τους αντιστασιακούς που συμμετέχουν στο Σύνδεσμο Φυλακισθέντων-Εξορισθέντων Αντιστασιακών 1967-1974 (ΣΦΕΑ). Ρωτήστε τους. Ποτέ δεν εξαγόρασαν τον αγώνα με το βόλεμα! Παραμένουν σεμνοί αγωνιστές του λαού μας, παρά τα άσπρα μαλλιά τους. Ας μην ξεγελιόμαστε. Οι εκάστοτε κρατούντες οι διαχρονικοί ανά τους αιώνες Πατρίκιοι βρίσκουν αυτόν που δεν άντεξε στις δυσκολίες του αγώνα και τον κάνουν «παράδειγμα», για να απογοητεύσει το λαό, να τον κάνει να σκύψει το κεφάλι.

Πλανώνται οικτρά όσοι νομίζουν ότι οι λαοί, ο λαός μας θα συνεχίσουν να βαρυγκωμούν, να σκύβουν αγόγγυστα το κεφάλι, να μην ορθώνουν ανάστημα και σε τελική ανάλυση να μη σηκώνουν τον ήλιο τον ηλιάτορα, της δικαιοσύνης τον ήλιο, στις χώρες τους και στη χώρα μας. Άλλωστε οι αγώνες που γίνται από όλους τους εργαζόμενους αυτό δείχνουν. Ότι η ιστορία αργά και βασανιστικά συνεχίζει την πορεία της για να ανθρωπέψει ο άνθρωπος και όχι για να μείνει στη βαρβαρότητα.

Δε θα περάσει ο φασισμός ούτε τώρα. Όπως δεν πέρασε τότε που έσπασε τα μούτρα του πάνω στο ΕΑΜ, στον ΕΛΑΣ και την ΕΠΟΝ. Όπως δεν πέρασε τότε που ναυάγησε πάνω στον τεράστιο βράχο του ηρωϊκού Πολυτεχνείου. Θα τσακιστεί απ΄ το οργανωμένο κίνημα των εργαζομένων και της νεολαίας.

Συνεχίζουμε τον αγώνα. Για καλύτερο σχολείο. Για ένα μέλλον όπως το ονειρευόμαστε και κυρίως   όπως το δικαιούνται τα παιδιά μας.