Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΨΩΜΙ ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΠΙΚΑΙΡΟΣ ΟΣΟ ΠΟΤΈ

ΤΙ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑΝ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ;

-Αυτοί που ... «έκαναν» το Πολυτεχνείο ήταν απλοί εργαζόμενοι, άνθρωποι του λαού που είχαν στο πλευρό τους κάτι «παιδιά» σαν κι εσένα. Ούτε γενήθηκαν ήρωες, ούτε είχαν αποφασίσει να πεθάνουν. Απλά δεν άντεχαν άλλο την αδικία και την καταπίεση. Κάτι «παιδιά» που σκέφτηκαν ότι αποκλείεται ο κόσμος να φτιάχτηκε για να έχουν μερικοί ό,τι γουστάρουν κι οι πολλοί να πεινάνε, να μη σπουδάζουν, να φυλακίζονται όταν αντιδράσουν κι αγωνιστούν για μια καλύτερη ζωή. Κάτι «παιδιά» που ονειρεύτηκαν έναν άλλο κόσμο ισότητας και δικαιοσύνης.

-Αυτοί που ...«έκαναν» το πολυτεχνείο δεν ήξεραν ίσως το μέγεθος της δύναμής τους. Ίσως κιόλας να νόμιζαν ότι «νικήθηκαν» την ώρα που τους σκότωναν οι χουντικοί. Αλλά με την πράξη τους απέδειξαν ότι νικητής στην  ιστορία είναι αυτός που έχει δίκιο, κι όχι αυτός που κερδίζει μια μάχη με άδικα όπλα.  Απέδειξαν ότι ο λαός που αγωνίζεται είναι πανίσχυρος και μπορεί να γονατίσει κάθε εξουσία, ακόμα κι αν διαθέτει όπλα και τάνκς κι αεροπλάνα. Αρκεί ο λαός να αποφασίσει να παλέψει. Και τότε τα μπορεί όλα.

-Αυτοί που ... «έκαναν» το Πολυτεχνείο ξέσκισαν σε μια βραδιά τόμους ολόκληρους βιβλίων κι αναλύσεων που ιχρυρίζονταν ότι «δε γίνεται τίποτα». Πέταξαν στον κάλαθο των αχρήστων χιλιάδες σελίδες εφημερίδων της εποχής που έλεγαν ότι οι φοιτητές του Πολυτεχνείου ήταν «αλήτες», «επικύνδυνοι κομμουνιστές», ότι «κάνουν ζημιές» και «δεν καταλαβαίνουν την αναγκαιότητα της πατρίδας».

-Αυτοί που...«έκαναν» το Πολυτεχνείο δε σκέφτηκαν αν οι πράξεις τους είναι ... «νόμιμες». Σκέφτηκαν ότι έχουν δίκιο κι είναι ανάγκη να πέσει η Χούντα. Και το έκαναν. Όπως έδρασε «παράνομα» ο λαός το 1821, στην αντίσταση ενάντίον των Γερμανών το 1940-1944, στην αντίσταση εναντίον των Άγγλων, κλπ. Όπως κάνουν πάντα οι λαοί που αγωνίζονται ενάντια στους δυνάστες τους: ξεπερνούν και καταργούν το νόμο του δυνάστη τους και φτιάχνουν άλλο νόμο δικό τους, δίκαιο κι ανθρώπινο. 

-Έδειξαν αυτοί οι «νέοι» ότι ο αγώνας που φέρνει αποτέλεσμα μπορεί να είναι μόνο ο οργανωμένος και προετοιμασμένος αγώνας. Αυτοί που κλείστηκαν στο Πολυτεχνείο δε ξεσηκώθηκαν «μέσα σ΄ ένα βράδυ» κι έφτιαξαν όλη την κατάληψη «αυθόρμητα». Αγωνίζονταν απ΄ την αρχή συνειδητά κι οργανωμένα. Δε φορούσαν κουκούλες, γιατί ήταν περήφανοι και χαρούμενοι μ΄ αυτό που έκαναν. Κουκούλες φοράνε αυτοί που θέλουν να κρυφτούν γενικά και όχι μόνο να κρύψουν το πρόσωπό τους.

-Προχώρησαν παρά και ενάντια στις φωνές κάποιων «ρεαλιστών» που τους έλεγαν «μη τραβάτε στα άκρα», «να τα βρούμε με το καθεστώς», «να κάνουμε κι εμείς ένα βήμα κατανόησης» κι επιχειρούσαν να συμβάλλουν στην προσπάθεια της Χούντας να δείξει «δημοκρατικό πρόσωπο».

O σύχγρονος φασισμός , Χρυσή Αυγή κλπ, επιχειρεί να λασπώσει την ηρωική εξέγερση του λαού και της νεολαίας στο Πολυτεχνείο το 1973 ενάντια στη στρατιωτική δικτατορία, λέγοντας τα ίδια αισχρά ψέματα που χρησιμοποίησε η δικτατορία για να κρύψει το μεγάλο της έγκλημα. Επιχειρεί να αθωώσει τη στρατιωτική δικτατορία, που με τη βία και τα βασανιστήρια κατά του αγωνιζόμενου λαού υπηρέτησε τα ντόπια και ξένα συμφέροντα (ΝΑΤΟ).

Το βράδυ του πολυτεχνείου δεκάδες ήταν οι νεκροί, όχι μόνο από το τανκς, αλλά και από τους ελεύθερους σκοπευτές, που πυροβολούσαν έξω από το Πολυτεχνείο το λαό που διαδήλωνε.

Νεκροί μαθητές στο Πολυτεχνείο:

Διομήδης Κομνηνός του Ιωάννη, 17 ετών, μαθητής, κάτοικος Λευκάδος 7, Αθήνα. Στις 16/11/1973, μεταξύ 21.30 και 21.45, στη διασταύρωση των οδών Αβέρωφ και Μάρνη τραυματίστηκε θανάσιμα στην καρδιά από πυρά της φρουράς του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε νεκρός στο «Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών».

Αλέξανδρος Σπαρτίδης του Ευστρατίου, 16 ετών, μαθητής, από τον Πειραιά, κάτοικος Αγίας Λαύρας 80, Αθήνα. Στις 10.30 με 11.00 περίπου το πρωί της 17/11/1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Κότσικα, τραυματίστηκε θανάσιμα στην κοιλιά από πυρά της στρατιωτικής φρουράς που ενέδρευε στην ταράτσα του ΟΤΕ. Με διαμπερές τραύμα μεταφέρθηκε στο Κ.Α.Τ., όπου τον βρήκε νεκρό ο πατέρας του.

Μια άλλη μαρτυρία:

To μεσημέρι της 18ης Νοέμβρη 1973, ο ταγματάρχης Ντερτιλής βρίσκεται με το υπηρεσιακό τζιπ έξω από την κατεστραμμένη πύλη του Πολυτεχνείου. Απέναντι, Πατησίων και Στουρνάρη, οι αστυφύλακες χτυπούν ένα νεαρό, που προς στιγμήν τους ξεφεύγει. Ο Ντερτιλής βγάζει από το μπουφάν το περίστροφο και πυροβολεί.

«Ο νεαρός έπεσε σαν κοτόπουλο», περιγράφει στην κατάθεσή του ένα χρόνο αργότερα ο οδηγός του Ντερτιλή - ο 21 ετών τότε Αντώνης Αγριτέλης - και συνεχίζει:

«Μετά το φόνο ο Ντερτιλής σαν να μη συνέβαινε τίποτα μπήκε στο τζιπ και χτυπώντας με στην πλάτη μου είπε: "Με παραδέχεσαι, ρε; Σαράντα πέντε χρονών άνθρωπος και με τη μία στο κεφάλι!"»...

Αυτός είναι ο «μύθος» των νεκρών του Πολυτεχνείου. Αυτή ήταν η χούντα των «Ντερτιλήδων». Αυτά είναι και τα τωρινά ναζιστοειδή .

(Περίληψη της ομιλίας του Δ/ντη)