Με αφορμή την επέτειο του Πολυτεχνείου ετοιμάστηκε γιορτή από τα παιδιά της Ε’ τάξης και τη δασκάλας τους Μαθιούδη Αγγελικής . Τα τραγούδια επιμελήθηκε η μουσικός του σχολείου και μας ταξίδεψαν σ’ εκείνες τις αξέχαστες μέρες της αγωνιστικής ανάτασης του λαού μας , χωρίς η σκέψη να αποφύγει συγκρίσεις με τη σημερινή στέγνια , αλλά και τα ιστορικά ζητούμενα που παραμένουν όχι μόνο επίκαιρα όσο ποτέ, αλλά και ανεκπλήρωτα. Ο Δ/ντης του σχολείου στο τέλος κατέθεσε τις παρακάτω σκέψεις.
Τι ήταν το «Πολυτεχνείο»;
Εξέγερση του λαού και της νεολαίας κατά της «χούντας», της στρατιωτικοφασιστικής δικτατορίας. Μια χούντα, που επέβαλλαν στον ελληνικό λαό το ΝΑΤΟ, οι Αμερικάνοι, οι Έλληνες συνεργάτες τους, η ολιγαρχία του πλούτου, για να μπορούν να εκμεταλλεύονται πιο εύκολα τους εργαζόμενους, για να ανοίξουν το δρόμο στην εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο, για να είναι η πατρίδα μας μαριονέτα στα άνομα σχέδιά τους. Το τριήμερο 14-17 Νοέμβρη 1973 χιλιάδες λαού και νεολαίας, οι φοιτητές της Αθήνας, βγήκαν στους δρόμους, έφεραν τα πάνω-κάτω, έριξαν τη χούντα, με την κατάληψη του Πολυτεχνείου και τις τεράστιες διαδηλώσεις.
Τα διδάγματα του «Πολυτεχνείου» είναι και σήμερα επίκαιρα.
Ο λαός είναι ανίκητος, όταν αποφασίσει να παλέψει! Δεν τον σταματάει τίποτα! Τότε, στην πρώτη γραμμή του αγώνα βρέθηκαν οι φοιτητές, μαζί με τους εργάτες, κύρια τους οικοδόμους, αλλά και οι νυχτερινοί μαθητές, οι εργαζόμενοι μαθητές.
Και σήμερα ο λαός μπορεί να φέρει τα πάνω-κάτω! Και σήμερα ακούμε κάποιους να λένε πως είναι πατριωτικό καθήκον να σκύψουμε το κεφάλι, για να σωθεί η πατρίδα. Όπως και τότε. Έβαλαν 7 χρόνια το λαό στο γύψο, τον μάτωσαν, πάντα στο όνομα της πατρίδας. Όταν όμως λένε πατρίδα, δεν εννοούν το λαό, δεν εννοούν εμάς! Εννοούν όλους όσους πλουτίζουν από τον ιδρώτα του λαού μας. Για την όποια ανατροπή χρειάζεται σκληρός, μακροχρόνιος κι επίμονος αγώνας. Από την πρώτη μέρα της χούντας ξεκίνησε ο αντιδικτατορικός αγώνας. Με όλες τις μορφές, μέσα στην παρανομία, με σκληρή «δουλειά μυρμηγκιού» από τους αγωνιστές. Και καμιά φορά δουλειά κουραστική, που ίσως οδηγούσε και στη σκέψη ότι «δε γίνεται τίποτα». Όμως «αυτό που φέρνει η ώρα δε το φέρνει ο χρόνος». Μόνο που για να έρθει η «ώρα» αυτή που «θα τα φέρει όλα τούμπα», χρειάζεται να προηγηθεί η σκληρή κι επίμονη δουλειά που να προετοιμάζει αυτή την «ώρα». Το «Πολυτεχνείο» δεν ήταν λοιπόν «σπορά της τύχης», ήταν «τέκνο της ανάγκης κι ώριμο τέκνο της οργής». Νίκησε, γιατί ο λαός πήγε κόντρα στη νομιμότητα, που επικαλούνται κάθε φορά αυτοί που εκμεταλλεύονται το λαό. Ο λαός έχει το δικό του δίκιο και το δικό του νόμο!
Η ιστορία μας διδάσκει ότι τα πιο βάρβαρα μέτρα σε βάρος του λαού, πάνε χέρι-χέρι με την επίθεση στα δημοκρατικά του δικαιώματα, με την βία και την καταστολή, με την επίκληση του «κομμουνιστικού κινδύνου» όπως έκανε τότε η Χούντα, με την συκοφάντηση κι υπονόμευση των αγώνων.
Οι αγωνιστές του Πολυτεχνείου δε φορούσαν «κουκούλες», ούτε...«έσπαζαν βιτρίνες». Οι αγωνιστές του Πολυτεχνείου λεβέντικα - όπως πάντα κάνει ο λαός - με καθαρά κι αποφασισμένα πρόσωπα, με τις γροθιές τους σηκωμένες ως εκεί που έφτανε το τεράστιο μπόϊ τους ... νίκησαν τα τάνκς. Δείχνοντας πάλι στους λαούς ότι ήρωας είναι αυτός που σπρώχνει μπροστά την εποχή του. Αυτός που συνειδητοποιεί ότι «ελευθερία είναι η αναγκαιότητα της εποχή του και της ιστορίας».
Πρέπει να απομονώσουμε τους νοσταλγούς της χούντας, που έχουν το θράσος και λένε: «Η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν έγινε ποτέ, κάποιοι ταραξίες ήταν και όλα τα άλλα είναι σκηνοθεσία». Ποιοι τα λένε αυτά; Οι ιδεολογικοί απόγονοι δηλαδή των φασιστών, των συνεργατών της κατοχής, αυτών που έκαναν τη χούντα και που σήμερα στηρίζουν κάθε πολιτική ενάντια στο λαό και στα δημοκρατικά του δικαιώματα .Το βράδυ του πολυτεχνείου δεκάδες ήταν οι νεκροί, όχι μόνο από το τανκς, αλλά και από τους ελεύθερους σκοπευτές, που πυροβολούσαν έξω από το Πολυτεχνείο το λαό που διαδήλωνε.
Οι ίδιοι πάλι λένε: «ο λαός περνούσε καλά στη χούντα». Λένε ψέματα! Ο λαός ζούσε μέσα στη φτώχεια, δεν είχε να πάρει ένα πακέτο τσιγάρα. Μετανάστευε μαζικά στη Γερμανία, στην Αυστραλία, σε όλο τον κόσμο, για ένα κομμάτι ψωμί. Ποιοι ζούσαν καλά; Αυτοί που ζούνε και σήμερα σαν βασιλιάδες.
Ορισμένοι πάλι λένε: «Τι τα θες, οι αγώνες δεν έφεραν αποτέλεσμα, η γενιά του πολυτεχνείου μας πούλησε, όλοι τελικά ίδιοι είναι». Δεν είναι όλοι ίδιοι. Δεν πήγαν όλοι με την εξουσία για να βολευτούν. Πάρτε παράδειγμα τους αντιστασιακούς που συμμετέχουν στο Σύνδεσμο Φυλακισθέντων-Εξορισθέντων Αντιστασιακών 1967-1974 (ΣΦΕΑ). Ρωτήστε τους. Ποτέ δεν εξαγόρασαν τον αγώνα με το βόλεμα! Παραμένουν σεμνοί αγωνιστές του λαού μας, παρά τα άσπρα μαλλιά τους. Και σήμερα, είναι χιλιάδες οι εργαζόμενοι, που αγωνίζονται για δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες για ΨΩΜΙ_ΠΑΙΔΕΙΑ_ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Τέτοια παλικάρια είχε και θα έχει πάντα ο λαός μας και η νεολαία.
Ας ακούσουμε το Χιώτη ποιητή Φώτη Αγγουλέ που έγραψε : «…Ακολουθούμε πιστά τα ματωμένα σας ίχνη.»
