"ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΤΣΕΚΟΥΡΙ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΕΝΟΥΣ" ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ

 ΜΕ ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Τόρντων. Αγγλος περιηγητής:

«Οι Ρωμιοί έχουν τους μεγαλύτερους εχθρούς ανάμεσά τους. Αυτοί είναι οι Κοτζαμπάσηδες, από ρωμαίικη γενιά που ενώ κάνουν τούμπες μπροστά στον Τούρκο, φορολογούν με τον πιο σκληρό τρόπο εκείνους που έπρεπε να αγαπούν και να παρηγορούν... Η εκφυλισμένη αυτή γενιά έχει όλα τα ελαττώματα των σκλάβων. Μέσα στις εκκλησίες κάθονται σε στασίδια κοντά στο δεσποτικό και σαν τους φαρισαίους τους αρέσει να εξαγοράζουν την πρωτοκαθεδρία, αδιαφορώντας για την ευτυχία των συγχωριανών τους. Κάτω από το μαχαίρι των Τούρκων ο Ρωμιός είναι σκλάβος. Κάτω όμως από την εξουσία των συγχωριανών του (κοτζαμπάσηδων), γδύνεται ολότελα και είναι εκατό φορές πιο δυστυχισμένος».

Κασομούλη, στρατιωτικά ενθυμήματα:

«Αυτοί οι άρχοντες είναι σωρός οκνηρών ανδρών όπου ζουν με μίαν ιδέαν... ότι το αίμα των είναι από βασιλικάς γενεάς της Κωνσταντινουπόλεως παλαιάς και με αυτήν την ιδέαν απατούν τους χωρικούς και τρώγουν τον ιδρώτα τους».

Φωτάκου, Απομνημονεύματα:

«Οι κοτζαμπάσηδες ή προύχοντες δεν ήσαν λαοπρόβλητοι καθώς τινές γράφουσι και λέγουσι. Αλλ' ήσαν ένα σώμα ενωμένον διά του μεταξύ τους συμφέροντος. Ούτοι ενήργουν ως υπηρέται των ορέξεων των Τούρκων και το επάγγελμα αυτό ήτο ο πόρος της απαλλαγής των από τα βάρη και τις φορολογίες. Η ευζωία ήτο ομοία με εκείνην των Τούρκων και μόνο κατά το όνομα διέφερεν. Αντί να τον λέγουν Χασάνην τον έλεγαν Γιάννη και αντί να πηγαίνει εις τζαμί, επήγαινεν εις εκκλησίαν...».

Α. Μαυροκορδάτος. Σχέδιο αναφοράς συνταγμένο από τον ίδιο που απεστάλη στην Αγγλία το 1825. Μνημείο ραγιαδισμού και ξενόδουλης υποτέλειας.

«Το ελληνικόν έθνος δυνάμει της παρούσης πράξεως θέτει εκουσίως την ιεράν παρακαταθήκην της αυτού ελευθερίας, εθνικής ανεξαρτησίας και της πολιτικής αυτού υπάρξεως υπό τη μοναδικήν υπεράσπισην της Μ. Βρετανίας».

 ΟΙ ΑΠΡΟΣΚΥΝΗΤΟΙ...

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης προς τον Ιμπραήμ της Αιγύπτου:

«Οχι τα κλαριά να μας κάψεις, όχι τα δέντρα, όχι τα σπίτια που μας έκαψες, μόνο πέτρα πάνω στην πέτρα να μη μείνει, εμείς δεν προσκυνούμεν. Τι τα δέντρα αν τα κόψεις και τα κάψεις, τη γη δε θέλει τη σηκώσεις και η ίδια η γη που τα έθρεψε μένει δική μας και τα ματακάνει, Μόνον ένας Ελληνας να μείνει, πάντα θα πολεμούμε, και μην ελπίζεις πως τη γη μας θα την κάμεις δική σου, βγάλτο από το νου σου».

Ανθιμος Γαζής:

«Πρέπει να ξέρετε πως αυτά έχει ο πόλεμος. Θα πέσουν κεφάλια, θα χαλάσουν σπίτια, θα καούν χωριά, θα κλάψουν πολλές μανάδες. Μα τι να γίνει; Η ελευθερία δεν μπορεί να παρθεί με τα ψέματα. Ούτε μπορούμε να πάρουμε μ' ένα ρεσάλτο τα κάστρα της Τουρκιάς. Θα πολεμήσουμε, θα πεινάσουμε, θα ψειριάσουμε, θα σκοτωθούμε, μα στο τέλος θα νικήσουμε...»

Ελληνική Νομαρχία, Ανωνύμου του Ελληνος:

«Ισως τέλος πάντων προσμένετε να μας δώσει την ελευθερίαν κανένας από τους αλλογενείς δυνάστας; Ω θεέ μου! Εως πότε ω Ελληνες να πλανώμεθα τόσον αστοχάστως; Διατί να μη στρέψωμεν και μίαν φοράν τους οφθαλμούς μας εις τα απελθόντα διά να καταλάβωμεν ευκολότερα και τα μέλλοντα; Ποίος αγνοεί ότι κύριος στοχασμός των αλλογενών δυναστών είναι εις το να προσπαθήσουν να κάμουν το ίδιον τους όφελος με τη ζημίαν των άλλων; Και ποίος στοχαστικός άνθρωπος ημπορεί να πιστεύσει ότι όποιος από τους αλλογενείς δυνάστας ήθελε κατατροπώσει τον Οθωμανόν ήθελε μας αφήσει ελεύθερους; Ω απάτη επιζήμιος Διατί αδελφοί μου να θέλωμεν να αλλάξουμε κύριον όταν μόνοι μας ημπορούμε να απελευθερωθούμε; Νομίζετε ότι είναι ελαφρότερος ο Ζυγός μιας ξένης δυναστείας; Δε στοχάζεστε ότι πάλι ζυγός είναι»;

ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΠΑΡΑΠΑΝΩ;

ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΔΥΟ ΕΘΝΗ ΤΟ ΕΘΝΟΣ –ΛΑΟΣ ΚΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΟ ΕΘΝΟΣ ΓΡΟΣΙΑ-ΚΕΡΔΗ-ΛΕΦΤΑ.

ΟΣΟ Ο ΦΟΒΟΣ ΣΚΙΑΖΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ Η ΣΚΛΑΒΙΑ ΘΑ ΣΚΛΑΒΩΝΕΙ ΤΟ ΕΘΝΟΣ –ΛΑΟ. Η ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΣΑΦΗΣ ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ ΕΜΑΣ ΑΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΚΑΙ 1821

ΜΑΡΚΟΣ ΣΚΟΥΦΑΛΟΣ

Δ/ΝΤΗΣ

ΓΥΝΑΙΚΑ, ΤΟ ΑΛΛΟ ΜΙΣΟ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΧΩΡΙΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ

Στο σχολείο μας είχαμε τη χαρά να παρερευθούν μέλη του συλλόγου Γυναιικών Χίου, οργανικού μέλους της Ομοσπονδίας Γυναικών Ελλάδας (ΟΓΕ) και να μιλήσουν στα παιδιά για το πραγματικό νόημα της ημέρας της γυναίκας. Συγκεκριμένα παρευρέθηκαν οι κυρίες Αμπαζή  Στέλλα και Καρνιαούρα Δέσποινα, Π΄ροεδρος του συλλόγου Ιδιωτικών Υπαλλήλων η π΄ρωτη και συνταξιο΄'υχος εκπαιδευτικός η δεύτερη. Μαζί και οι δάσαλοι των παιδιών Γιώργος Γαρρής και Μαθιούδη Αγγελική. Τα παιδιά άκουσαν με προσοχή την ιστορική διαδρομή του γυναικείου κινήματος από τον καιρό με τις "Σουφραζέτες" μέχρι το ματωμένο Μάη του 1936 και τους νεκρούς γυναίκες και άντρες του εργατικού κινήματος μέχρι τις μέρες μας που μία προς μία κουτσουρεύονται οι κατακτήσεις των γυναικών είτε αυτό αφορά στα όρια συνταξιοδ΄'οτησης , τις άδειες; μητρότητας, την ανεργία που τις πλήττει βάναυσα και πολλά άλλα.
Κατακλείδα προς τα παιδιά ασχέτως του φύλου τους ο κοινός αγώνας για μια καλύτερη ζωή, χωρίς εκμετάλλευση από την εργοδοσία, μια ζωή που άντρες και γυνάικες θα απολαμβάνουν το μόχθο τους , όχι ως εργαλέια κέρδους , αλλά ως άνθρωποι.

Η ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ  ΗΜΕΡΑΣ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

Ήδη το σκηνικό για τη μέρα της γυναίκας έχει στηθεί. Ελάτε στο τάδε καφέ, στην τάδε ταβέρνα με τις φίλες σας να γλεντήσετε… Λουλούδια, δωράκια από τον αντρικό πληθυσμό, καλλιστεία και άλλα πολλά για να ξεχνιέται η πραγματική ουσία της αυριανής ημέρας, να αποπροσανατολίζεται ο νους να συνεχίζονται οι αιώνες της εκμετάλλευσης και των δύο φύλων αλλά ιδιαίτερα του «αράπη» του κόσμου όπως ονομάζει σε ένα  τραγούδι του ο Τζον Λένον τη γυναίκα.

Κόντρα στο ρεύμα λοιπόν, ας επαναφέρουμε την ιστορία στα πόδια της μέσα από κορυφαίες στιγμές του γυναικείου κινήματος και κάποια ποιήματα αφιερωμένα σ’ αυτήν, στο άλλο μισό του φεγγαριού.

Το Μάρτιο του 1912 έγινε μια μεγαλειώδης πορεία στη Ν. Υόρκη. 23000 γυναίκες, εργάτριες στις κλωστοϋφαντουργίες της Ν. Υόρκης διαδήλωσαν και πάλι, απαιτώντας 10ωρη βάρδια, καλύτερες συνθήκες εργασίας, ίσο μισθό με τους άντρες, την κατάργηση της παιδικής εργασίας και το δικαίωμα ψήφου. Το σύνθημά τους ήταν «Ψωμί και Τριαντάφυλλα». Ο Τζέιμς Οπενχάιμ αφιέρωσε ένα ποίημα στην απεργία των εργατριών που, όπως γινόταν πάντα, δέχτηκε επίθεση από την αστυνομία.

            Σήμερα, 98 χρόνια μετά, ούτε στο τραπέζι μας είναι μπόλικο το ψωμί, ούτε τις μέρες μας ομορφαίνουν τα τριαντάφυλλα.

8 Μαρτίου 1910

Στις αγωνιζόμενες γυναίκες όλου του κόσμου

Καθώς τραβάμε εμπρός, εμπρός στην ομορφιά της μέρας

χιλιάδες σκοτεινές κουζίνες, χιλιάδες μαύρες φάμπρικες

γεμίζουν ξάφνου με του ήλιου τη λαμπράδα

γιατί ο κόσμος μας ακούει να τραγουδάμε

«Ψωμί και Τριαντάφυλλα, Ψωμί και Τριαντάφυλλα»

Καθώς τραβάμε εμπρός, εμπρός είναι και για τους άνδρες ο αγώνας μας

γιατί είναι των γυναικών παιδιά και τους γεννάμε πάλι,

φτάνει πια ο παιδεμός σ’ όλη μας τη ζωή,

πεινάνε οι ψυχές και όχι το σώμα μόνο

«δώστε μας Ψωμί, δώστε μας Τριαντάφυλλα»

Καθώς τραβάμε εμπρός, εμπρός αμέτρητες γυναίκες πεθαμένες

σμίγουν το θρήνο τους και λένε το παλιό τραγούδι του ψωμιού

οι σκλαβωμένες ψυχές τους γνώρισαν λίγη μόνον ομορφιά, τέχνη κι αγάπη.

Ναι, για το Ψωμί παλεύουμε και  για τα Τριαντάφυλλα.

Καθώς τραβάμε εμπρός, εμπρός φέρνουμε τις μεγάλες μέρες

το ξεσήκωμα των γυναικών είναι ξεσήκωμα όλης της ανθρωπότητας

όχι πια σκλάβοι και τεμπέληδες, δέκα που  μοχθούν για έναν που ξαπλώνει

αλλά ένα δίκαιο μοίρασμα στ’ αγαθά της ζωής,

«Ψωμί και Τριαντάφυλλα, Ψωμί και Τριαντάφυλλα»

……………………………….

Στην Ελλάδα, η πρώτη απεργία εργατριών έγινε στις 13 Απριλίου του 1892, από τις υφάντριες του δεύτερου εργοστασίου υφαντουργίας των Αδελφών Ρετσίνα, στον Πειραιά. Εκείνη τη χρονιά, η συγκεκριμένη υφαντουργία αποφασίζει να μειώσει την αμοιβή που κατέβαλλε στις εργάτριες, από 80 σε 65 λεπτά το τόπι υφάσματος (μείωση στο μεροκάματο κατά 20%).

Με την κοινοποίηση της απόφασης, 60 (ή και περισσότερες) εργάτριες αρνούνται να δουλέψουν και, διασχίζοντας σε πορεία τους δρόμους του Πειραιά, πηγαίνουν στη διεύθυνση του εργοστασίου να διαμαρτυρηθούν.

Αντίθετα απ’ ό,τι πιστεύεται, οι εργαζόμενες γυναίκες στη χώρα μας πάλευαν από πολύ νωρίς ενάντια στους εργοδότες, όχι απλά συμπληρωματικά στο πλευρό των εργατών, αλλά και αυτόνομα. Σε μια εποχή που η γυναίκα θεωρούνταν ετερόφωτη ακόμα προσωπικότητα και πάντα εξαρτημένη από έναν άντρα, χωρίς δική της άποψη και θέληση, άρα αυτονόητα υποταγμένη και στον άντρα και στον εργοδότη, οι πρώτες εκείνες προσπάθειες αντίστασης αποδεικνύουν τη δυναμική της εργαζόμενης, ανατρέποντας τα ως τότε δεδομένα.

Εμείς οι γυναίκες

Αμερικάνικο τραγούδι

Είμαστε μεις οι γυναίκες,

που τον ιδρώτα μας στ’ αργαστήρια αφήνουμε

που δουλεύουμε με το κομμάτι,

στα εργοστάσια των τροφίμων και τα ραφτάδικα,

των μεταλλείων οι γυναίκες,

που ήλιο ποτέ δε βλέπουν.

Είμαστε μεις οι γυναίκες,

που για 5 σέντσια την ώρα,

13 ώρες τη μέρα σκληρά δουλεύουμε,

οι φάντρες, οι κλώστρες,

των κρεοπωλείων οι γυναίκες,

αυτές που τσακιζόμαστε πάνω απ’ τον αργαλειό.

Είμαστε όμως κι οι γυναίκες με τις πικέτες,

οι γυναίκες συνδικαλίστριες,

οι απεργοί που μποϋκοτάρουμε τον εργοδότη,

οι νικήτριες γυναίκες των απεργιών πείνας,

που τολμούν και τραγουδούν.

Κι ακόμη είμαστε οι γυναίκες που διαμαρτύρονται,

πέρα από τις βουβές και άλαλες σελίδες της ιστορίας,

ηχώ από πέπλους σκεπασμένη,

πέρα από την εσκεμμένη, τέλεια σιωπή της ιστορίας,

εκεί που μεταξύ μας βρισκόμαστε,

εκεί που βρίσκουμε τους εαυτούς μας,

εκεί που πολλές ιστορίες μαζεύουμε

και σε μια νέα εποχή

ΟΛΕΣ σαν ΜΙΑ τις γιορτάζουμε.

Ο διευθυντής

Μάρκος Σκούφαλος