ΠΑΣΧΑΛΙΑ ΜΕ ΤΙΣ ΟΜΟΡΦΙΕΣ ΤΗΣ

Με τα μούτρα έπεσαν τα παιδιά μας σε πασχαλιάτικες δράσεις αν και τις προβάλλουμε με χρονοκαθηστέρησηση παλαιού ημερολογίου:) Με τη βοήθεια της μέχρι πρότινος υπαλλήλου μας γεικών καθηκόντων κ. Σολωμάκου Μαρκέλλας, τα παιδιά φτιάξανε κουλουράκια στις Στ τάξεις, με τη δίδα Αλάξάνδρα Γκολέμη και τη δασκάλα τους ταπαιδιά της Ε τάξης έφταιξαν λαμπάδες, ενώ τα τριτάκια μάζεψαν πλαστικά καπάκια και τα παρεδωσαν στο Διονύσιο  ίδρυμα.

25η ΜΑΡΤΗ:ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΝΑ ΔΙΔΑΣΚΕΙ.

Ο ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΚΛΕΦΤΟΥΡΙΑΣ ΚΑΙ Ο ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ.

ΖΗΤΩ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821

Το σχολείο μας τίμησε και φέτος την 25η Μρτίου, μέρα μνήμης αγώνα και ιστορικών συμπερασμάτων. Με ευθύνη των δασκάλων της ΣΤ τάξης Χάμπα Κώστα και Κλεισσά Ηλία και τη μουσική επμέλεια του Παπασταύρου Σταύρου τα παιδιά μας καθήλωσαν, παρουσιάζοντας το Μεγάλο μας Τσίρκο,Θεατρικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη, που έγραψε ιστορία, όταν ανέβηκε μεσούσης της δικτατορίας από τον θίασο Καρέζη - Καζάκου  .

Στην έναρξη ο Δ/ΝΤΗΣ σημείωσε τα παρακάτω:

1.  Ο «ρεαλισμός» ποτέ δε «γράφει» ιστορία. Ποτέ δεν αλλάζει την κατάσταση. Ο Ρήγας Φεραίος που ονειρε­ύτηκε την επανάσταση κι ο Παπαφλέσσας που την «εκβίασε», δεν είχαν «ίχνος» ρεαλισμού. Είχαν όμως δίκιο κι απόλυτη εμπιστοσύνη στο λαό. Kι η ιστορία δε «θυμάται» ποτέ τους «ρεαλιστές». Το ίδιοι κι οι λαοί. Αλλά «θυμάται» και τιμά τους «τρελούς». Δηλαδή τους επαναστάτες.

2.  Η ιστορία δε γράφεται με «διαπραγματεύσεις» και «διαλόγους». Η ιστορία όλων των λαών του κόσμου και πάνω απ΄ όλα των Ελλήνων, αυτό δείχνει. Ο Κολοκοτρώνης δεν πήγε σε «διάλογο» στα Δερβανάκια. Κι ο Διάκος δεν πήγε για «διαπραγματεύσεις» στην Αλαμάνα.

3.  Η ιστορία δε γράφεται μέσα στα πλαίσια της όποιας «νομιμότητας» της εκάστοτε εξουσίας. Τότε «νόμος» ήταν ότι έλεγε ο Σουλτάνος κι ο Μέτερνιχ. Όλοι οι αγωνιστές του 1821 ήταν λοιπόν τότε ... «παράνομοι». Ποτέ η ιστορία δεν προχώρησε μέσα στα πλαίσια της νομιμότητας της παλιάς τάξης, αλλά προχώρησε «σκί­ζοντας» τους νόμους και τις συμφωνίες των μεγάλων και των ισχυρών και βάζοντας «νέο δίκαιο», σύμφωνο με τα συμφέροντα των ανθρώπων, με τις ανάγκες της κοινωνίας και με τα βήματα της ιστορίας. Κι αυτή η αέναη διαδικασία δε θα σταματήσει ποτέ.

4.  Η ιστορία «δε νοιάζεται» για τη διάρκεια της ζωής του κάθε ανθρώπου. Δεκάδες γενιές ανθρώπων έζησαν με τουρκοκρατία και πόνεσαν, επαναστάτησαν και μάτωσαν, χωρίς να δουν τη λευτεριά τους. Όμως αυτοί την έφεραν τη λευτεριά. Χωρίς αυτούς δε θα είχε έρθει ποτέ η «κρίσιμη ώρα» της επανάστασης. Ο αγώνας συχνά είναι μακροχρόνιος. Κι απαιτεί υπομονή κι επιμονή. Κι η αποτελεσματικότητα ενός τέτοιου αγώνα δε φαίνεται πάντα εύκολα. Ο ιστορικός χρόνος είναι πολύ μεγαλύτερος απ΄ τη ζωή του καθενός μας.

5.  Όλοι οι κατακτητές και καταπιεστές όπου γης, μιλούσαν πάντα «ενάντια στη βία». Κι εννοούσαν ενάντια στη λαϊκή βία. Ενάντια στην επαναστατική βία. Φυσικό ήταν. Και φυσικό είναι και σήμερα αυτοί που φέρνουν τη δυστυχία στο λαό να ζητούν «ηρεμία», «καλό κλίμα» και «μη βία». Αυτοί που καταδικάζουν τα παιδιά του λαού στις πρόσκαιρες καταρτίσεις και τις εφήμερες δεξιότητες και τους στερούν την ομορφιά της γνώσης και της μόρφωσης, είναι φυσικό να φοβούνται την αντίδρασή τους. Αυτοί που είναι υπεύθυνοι για την ανεργία να φτιάχνουν θεωρίες για το ότι η ανεργία είναι «ψυχολογικό φαινόμενο». Αυτοί που φτιάχνουν το κατάμαυ­ρο «νέο σχολείο» είναι φυσικό να το φαντάζονται αυτό το σχολείο σιδερόφρακτο, γεμάτο κάμερες και με εκπαιδευτικούς παιδονόμους.

6. Η βία δεν είναι ούτε καλή, ούτε κακή, εξ ορισμού. Είναι άλλες φορές προοδευτική κι άλλες αντιδραστική. Η Γαλλική κι η Αμερικάνικη Επανάσταση, ήταν «προοδευτική βία» μέσα στην ιστορία, γιατί την έσπρωξε προς τα εμπρός. Η βία του Φασαισμού σήμερα, ή η βία των τάνκς στο Πολυτεχνείο, ή η βία των  δικτατορικών καθεστώτων, ήταν και είναι αντιδραστική, γιατί επιχειρεί να επιβάλλει εξου­σίες και πολιτικές αντιλαϊκές. Επιχειρεί να καθυστερήσει την ιστορία. Η βία των λαών που απαιτούν καλύτερη ζωή και δικαιώματα, που ζητούν να καρπώνονται οι ίδιοι τον πλούτο που παράγουν κι όχι κάποια παράσιτα, αυτή η βία είναι νόμιμη και δικαιολογημένη. Η βία που στηρίζε­ται στο δίκιο του λαού, είναι και νόμιμη και αναπόφευκτη ! Αυτή μάλιστα η βία είναι «ο μοναδικός συγγρα­φέας της ιστορίας» !

1

7.  Καμιά φορά η ζωή δείχνει σα να χάθηκε μια μάχη. Ή και ο πόλεμος. Ακόμα κι όταν αυτό είναι αλήθεια, δε σημαίνει κατ΄ ανάγκην «ιστορική ήττα». Ο Σπάρτακος έχασε την τελευταία μάχη και τον πόλεμο. Αλλά είχε ήδη κερδίσει την ιστορία. Ο Διάκος θυσιάστηκε. Αλλά νίκησε ηθικά. Ο Ρήγας πέθανε για τις ιδέες του. Τίποτε όμως δεν τέλειωσε με το θάνατό του. Αντίθετα μ΄ αυτόν «άρχισε» και νίκησε η επανάσταση.

11.  Ποτέ οι Έλληνες δεν ήταν «όλοι μαζί». Και τότε στο 1821 υπήρχαν οι «προσκυνημένοι», οι «ρεαλιστές» που δεν ήθελαν την επανάσταση, οι «συμβιβαστικοί» που ήθελαν να τα βρούμε με τους Τούρκους. Τις φρά­σεις : «Πού πολεμοφόδια; Πού όπλα; Πού χρήματα πολυάριθμα ; Πού στρατός πεπαιδευμένος;» δεν τις είπε Τούρκος, αλλά κάποιος «΄Ελληνας» ... ρεαλιστής για να αρνηθεί την επανάσταση. Τη φράση «Κάλλιο οι Το­ύρκοι κι ο ραγιάς υπόδουλος, παρά λεύτερο έθνος με το λαό να 'χει δικαιώματα» δεν την είπε ούτε Άγγλος, ούτε Ρώσος, αλλά κάποιος «Έλληνας» κοτσαμπάσης, που ήθελε «τάξη και ασφάλεια» απ΄ τον «εχθρό λαό». Αυτός που είπε στον Παπαφλέσσα «Είσαι απατεώνας, άρπαγας, εξωλέστατος!» δεν ήταν Τούρκος, αλλά «Έλ­ληνας». Γι΄ αυτούς όλους τους «Έλληνες» ο Κολοκοτρώνης έλεγε «Φωτιά και τσεκούρι στους προσυνημένο-υς». Σ΄ αυτούς όλους απάντησε ο Παπαφλέσσας ότι : «Η επανάσταση είτε θέτε είτε όχι θα γίνει ! Πάρτε το απόφαση. Αν εσείς γυρεύετε να την εμποδίσετε, εγώ πήρα προσταγή από την Αρχή να ξεσηκώσω το λαό και να την κάνω. Και τότες όποιον βρουν ξαρμάτωτο οι Τούρκοι, ας τον κόψουν...».

Συνεχίζουμε λοιπόν να γιορτάζουμε την 25η Μαρτίου κι όλα τα περήφανα ΟΧΙ του Ελληνικού Λαού. Γιορτά­ζουμε λέγοντας σήμερα τα δικά μας ΟΧΙ.

Συνεχίζουμε να αντιγράφουμε τα μηνύματα της λαϊκής επανάστασης του 1821. Γράφοντας τις δικές μας πα­ρακαταθήκες για τον αυριανό ξεσηκωμό του λαού μας ενάντια σ΄ όσους τον καταπιέζουν σήμερα. Συνεχίζουμε να πολεμάμε ενάντια στους σύγχρονους καταπιεστές, στους σύγχρονους κατακτητές, αλλά και ενάντια στους διάφορους «φίλους» και τις «ιερές τους συμμαχίες» τους

Συνεχίζουμε να πιστεύουμε ακράδαντα στις δυνάμεις και στα δίκια του λαού μας και να λέμε Η ΜΟΝΗ ΥΠΕΡΔΥΝΑΜΗ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΛΑΟΙ. Τίποτα δεν είναι αδύνατο για το λαό και την ιστορία. 

2