Επειδή το σχολείο πρέπει να είναι κομμάτι της κοινωνίας, της πραγματικής ζωής, στις μεγάλες τάξεις τέθηκαν ζητήματα της επικαιρότητας, όπως αυτό της μεγάλης απεργίας των χαλυβουργών, που αρκετά παιδιά εξέφρασαν την απορία τους και τα γιατί τους. Μέσα σ' αυτά τα πλαίσια είδαμε και αποσπάσματα μιας επιστολής γυναίκας χαλυβουργού, που έδωσε το εικαστικό έναυσμα.
«Εχω την τιμή να είμαι σύζυγος χαλυβουργού. Ενός απεργού χαλυβουργού που αγωνίζεται μαζί με τους συναδέλφους του, σαν μια γροθιά, 25 μέρες τώρα, μπροστά στις πύλες του εργοστασίου.
Τις τελευταίες μέρες, η ανάγκη να συγκροτήσουμε μια "επιτροπή αγώνα γυναικών απεργών χαλυβουργών" είναι πιο έντονη και η προσπάθειά μας συνεχίζεται. Επιτρέψτε μου να πω δύο κουβέντες και πιστεύω να καταφέρω να εκφράσω όλες τις γυναίκες των απεργών χαλυβουργών.
Είμαστε οι γυναίκες των εργατών που καθημερινά αγωνιούμε για τη ζωή τους όταν περνούν τις πύλες του "Νταχάου" (έτσι το λένε, κι έτσι είναι). Καθημερινά ζούμε με το φόβο του εργατικού ατυχήματος. Οι θερμοπληξίες και τα καψίματα είναι καθημερινό φαινόμενο. Είμαστε οι γυναίκες των χαλυβουργών που προσπαθούμε να καλύψουμε τις ανάγκες των οικογενειών μας με τα 200 και 250 ευρώ την εβδομάδα.
Οι σύντροφοί μας ξέρουν ότι εμείς και τα παιδιά μας είμαστε στο πλάι τους, στηρίζουμε τον αγώνα τους και αισθανόμαστε ιδιαίτερη περηφάνια που οι δικοί μας σύντροφοι δεν έσκυψαν το κεφάλι στον εκβιασμό και στην τρομοκρατία του βιομήχανου.
Αισθανόμαστε ιδιαίτερη περηφάνια που οι δικοί μας σύντροφοι επέλεξαν το δρόμο της τιμής και της αξιοπρέπειας. Επέλεξαν τον ηρωικό εργατικό αγώνα για να υπερασπιστούν το ψωμί και το μέλλον των παιδιών μας.
Να ξέρει ο βιομήχανος ότι απέναντί του δεν είναι μόνο οι 400 χαλυβουργοί, απέναντί του, σαν έτοιμες από καιρό, βρίσκονται και οι 400 γυναίκες των χαλυβουργών, απέναντί του βρίσκονται τουλάχιστον 800 παιδιά χαλυβουργών.
Εδώ που φτάσαμε, δεν έχει γυρισμό για τους χαλυβουργούς και τις οικογένειές τους. Εμείς δε ζούμε με 500 ευρώ!
Είμαστε εδώ μαζί τους, τους στηρίζουμε. Τους δίνουμε δύναμη από τη δύναμή τους! Κουράγιο από το πείσμα τους. Θάρρος από το δίκιο του αγώνα τους!.....
.....Τα παιδιά μας είναι περήφανοι για τους πατεράδες τους. Παίρνουν μαθήματα ζωής και αγώνα από τους χαλυβουργούς. Μαθαίνουν τώρα ότι οι εργάτες πατεράδες τους δε σκύβουν το κεφάλι στην εκμετάλλευση και τα αφεντικά, δε ζητιανεύουν το δίκιο τους, αγωνίζονται γι' αυτό, παλεύουν.
Εχουμε χρέος όλες οι μανάδες σαν και μας, ... να μάθουμε στα παιδιά μας να είναι περήφανα που είναι παιδιά εργατών! Να τους μάθουμε ότι νόμος είναι το δίκιο του εργάτη!......"
«Εχω την τιμή να είμαι σύζυγος χαλυβουργού. Ενός απεργού χαλυβουργού που αγωνίζεται μαζί με τους συναδέλφους του, σαν μια γροθιά, 25 μέρες τώρα, μπροστά στις πύλες του εργοστασίου.
Τις τελευταίες μέρες, η ανάγκη να συγκροτήσουμε μια "επιτροπή αγώνα γυναικών απεργών χαλυβουργών" είναι πιο έντονη και η προσπάθειά μας συνεχίζεται. Επιτρέψτε μου να πω δύο κουβέντες και πιστεύω να καταφέρω να εκφράσω όλες τις γυναίκες των απεργών χαλυβουργών.
Είμαστε οι γυναίκες των εργατών που καθημερινά αγωνιούμε για τη ζωή τους όταν περνούν τις πύλες του "Νταχάου" (έτσι το λένε, κι έτσι είναι). Καθημερινά ζούμε με το φόβο του εργατικού ατυχήματος. Οι θερμοπληξίες και τα καψίματα είναι καθημερινό φαινόμενο. Είμαστε οι γυναίκες των χαλυβουργών που προσπαθούμε να καλύψουμε τις ανάγκες των οικογενειών μας με τα 200 και 250 ευρώ την εβδομάδα.
Οι σύντροφοί μας ξέρουν ότι εμείς και τα παιδιά μας είμαστε στο πλάι τους, στηρίζουμε τον αγώνα τους και αισθανόμαστε ιδιαίτερη περηφάνια που οι δικοί μας σύντροφοι δεν έσκυψαν το κεφάλι στον εκβιασμό και στην τρομοκρατία του βιομήχανου.
Αισθανόμαστε ιδιαίτερη περηφάνια που οι δικοί μας σύντροφοι επέλεξαν το δρόμο της τιμής και της αξιοπρέπειας. Επέλεξαν τον ηρωικό εργατικό αγώνα για να υπερασπιστούν το ψωμί και το μέλλον των παιδιών μας.
Να ξέρει ο βιομήχανος ότι απέναντί του δεν είναι μόνο οι 400 χαλυβουργοί, απέναντί του, σαν έτοιμες από καιρό, βρίσκονται και οι 400 γυναίκες των χαλυβουργών, απέναντί του βρίσκονται τουλάχιστον 800 παιδιά χαλυβουργών.
Εδώ που φτάσαμε, δεν έχει γυρισμό για τους χαλυβουργούς και τις οικογένειές τους. Εμείς δε ζούμε με 500 ευρώ!
Είμαστε εδώ μαζί τους, τους στηρίζουμε. Τους δίνουμε δύναμη από τη δύναμή τους! Κουράγιο από το πείσμα τους. Θάρρος από το δίκιο του αγώνα τους!.....
.....Τα παιδιά μας είναι περήφανοι για τους πατεράδες τους. Παίρνουν μαθήματα ζωής και αγώνα από τους χαλυβουργούς. Μαθαίνουν τώρα ότι οι εργάτες πατεράδες τους δε σκύβουν το κεφάλι στην εκμετάλλευση και τα αφεντικά, δε ζητιανεύουν το δίκιο τους, αγωνίζονται γι' αυτό, παλεύουν.
Εχουμε χρέος όλες οι μανάδες σαν και μας, ... να μάθουμε στα παιδιά μας να είναι περήφανα που είναι παιδιά εργατών! Να τους μάθουμε ότι νόμος είναι το δίκιο του εργάτη!......"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου