ΓΥΝΑΙΚΑ, ΤΟ ΑΛΛΟ ΜΙΣΟ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΧΩΡΙΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ

Στο σχολείο μας είχαμε τη χαρά να παρερευθούν μέλη του συλλόγου Γυναιικών Χίου, οργανικού μέλους της Ομοσπονδίας Γυναικών Ελλάδας (ΟΓΕ) και να μιλήσουν στα παιδιά για το πραγματικό νόημα της ημέρας της γυναίκας. Συγκεκριμένα παρευρέθηκαν οι κυρίες Αμπαζή  Στέλλα και Καρνιαούρα Δέσποινα, Π΄ροεδρος του συλλόγου Ιδιωτικών Υπαλλήλων η π΄ρωτη και συνταξιο΄'υχος εκπαιδευτικός η δεύτερη. Μαζί και οι δάσαλοι των παιδιών Γιώργος Γαρρής και Μαθιούδη Αγγελική. Τα παιδιά άκουσαν με προσοχή την ιστορική διαδρομή του γυναικείου κινήματος από τον καιρό με τις "Σουφραζέτες" μέχρι το ματωμένο Μάη του 1936 και τους νεκρούς γυναίκες και άντρες του εργατικού κινήματος μέχρι τις μέρες μας που μία προς μία κουτσουρεύονται οι κατακτήσεις των γυναικών είτε αυτό αφορά στα όρια συνταξιοδ΄'οτησης , τις άδειες; μητρότητας, την ανεργία που τις πλήττει βάναυσα και πολλά άλλα.
Κατακλείδα προς τα παιδιά ασχέτως του φύλου τους ο κοινός αγώνας για μια καλύτερη ζωή, χωρίς εκμετάλλευση από την εργοδοσία, μια ζωή που άντρες και γυνάικες θα απολαμβάνουν το μόχθο τους , όχι ως εργαλέια κέρδους , αλλά ως άνθρωποι.

Η ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ  ΗΜΕΡΑΣ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

Ήδη το σκηνικό για τη μέρα της γυναίκας έχει στηθεί. Ελάτε στο τάδε καφέ, στην τάδε ταβέρνα με τις φίλες σας να γλεντήσετε… Λουλούδια, δωράκια από τον αντρικό πληθυσμό, καλλιστεία και άλλα πολλά για να ξεχνιέται η πραγματική ουσία της αυριανής ημέρας, να αποπροσανατολίζεται ο νους να συνεχίζονται οι αιώνες της εκμετάλλευσης και των δύο φύλων αλλά ιδιαίτερα του «αράπη» του κόσμου όπως ονομάζει σε ένα  τραγούδι του ο Τζον Λένον τη γυναίκα.

Κόντρα στο ρεύμα λοιπόν, ας επαναφέρουμε την ιστορία στα πόδια της μέσα από κορυφαίες στιγμές του γυναικείου κινήματος και κάποια ποιήματα αφιερωμένα σ’ αυτήν, στο άλλο μισό του φεγγαριού.

Το Μάρτιο του 1912 έγινε μια μεγαλειώδης πορεία στη Ν. Υόρκη. 23000 γυναίκες, εργάτριες στις κλωστοϋφαντουργίες της Ν. Υόρκης διαδήλωσαν και πάλι, απαιτώντας 10ωρη βάρδια, καλύτερες συνθήκες εργασίας, ίσο μισθό με τους άντρες, την κατάργηση της παιδικής εργασίας και το δικαίωμα ψήφου. Το σύνθημά τους ήταν «Ψωμί και Τριαντάφυλλα». Ο Τζέιμς Οπενχάιμ αφιέρωσε ένα ποίημα στην απεργία των εργατριών που, όπως γινόταν πάντα, δέχτηκε επίθεση από την αστυνομία.

            Σήμερα, 98 χρόνια μετά, ούτε στο τραπέζι μας είναι μπόλικο το ψωμί, ούτε τις μέρες μας ομορφαίνουν τα τριαντάφυλλα.

8 Μαρτίου 1910

Στις αγωνιζόμενες γυναίκες όλου του κόσμου

Καθώς τραβάμε εμπρός, εμπρός στην ομορφιά της μέρας

χιλιάδες σκοτεινές κουζίνες, χιλιάδες μαύρες φάμπρικες

γεμίζουν ξάφνου με του ήλιου τη λαμπράδα

γιατί ο κόσμος μας ακούει να τραγουδάμε

«Ψωμί και Τριαντάφυλλα, Ψωμί και Τριαντάφυλλα»

Καθώς τραβάμε εμπρός, εμπρός είναι και για τους άνδρες ο αγώνας μας

γιατί είναι των γυναικών παιδιά και τους γεννάμε πάλι,

φτάνει πια ο παιδεμός σ’ όλη μας τη ζωή,

πεινάνε οι ψυχές και όχι το σώμα μόνο

«δώστε μας Ψωμί, δώστε μας Τριαντάφυλλα»

Καθώς τραβάμε εμπρός, εμπρός αμέτρητες γυναίκες πεθαμένες

σμίγουν το θρήνο τους και λένε το παλιό τραγούδι του ψωμιού

οι σκλαβωμένες ψυχές τους γνώρισαν λίγη μόνον ομορφιά, τέχνη κι αγάπη.

Ναι, για το Ψωμί παλεύουμε και  για τα Τριαντάφυλλα.

Καθώς τραβάμε εμπρός, εμπρός φέρνουμε τις μεγάλες μέρες

το ξεσήκωμα των γυναικών είναι ξεσήκωμα όλης της ανθρωπότητας

όχι πια σκλάβοι και τεμπέληδες, δέκα που  μοχθούν για έναν που ξαπλώνει

αλλά ένα δίκαιο μοίρασμα στ’ αγαθά της ζωής,

«Ψωμί και Τριαντάφυλλα, Ψωμί και Τριαντάφυλλα»

……………………………….

Στην Ελλάδα, η πρώτη απεργία εργατριών έγινε στις 13 Απριλίου του 1892, από τις υφάντριες του δεύτερου εργοστασίου υφαντουργίας των Αδελφών Ρετσίνα, στον Πειραιά. Εκείνη τη χρονιά, η συγκεκριμένη υφαντουργία αποφασίζει να μειώσει την αμοιβή που κατέβαλλε στις εργάτριες, από 80 σε 65 λεπτά το τόπι υφάσματος (μείωση στο μεροκάματο κατά 20%).

Με την κοινοποίηση της απόφασης, 60 (ή και περισσότερες) εργάτριες αρνούνται να δουλέψουν και, διασχίζοντας σε πορεία τους δρόμους του Πειραιά, πηγαίνουν στη διεύθυνση του εργοστασίου να διαμαρτυρηθούν.

Αντίθετα απ’ ό,τι πιστεύεται, οι εργαζόμενες γυναίκες στη χώρα μας πάλευαν από πολύ νωρίς ενάντια στους εργοδότες, όχι απλά συμπληρωματικά στο πλευρό των εργατών, αλλά και αυτόνομα. Σε μια εποχή που η γυναίκα θεωρούνταν ετερόφωτη ακόμα προσωπικότητα και πάντα εξαρτημένη από έναν άντρα, χωρίς δική της άποψη και θέληση, άρα αυτονόητα υποταγμένη και στον άντρα και στον εργοδότη, οι πρώτες εκείνες προσπάθειες αντίστασης αποδεικνύουν τη δυναμική της εργαζόμενης, ανατρέποντας τα ως τότε δεδομένα.

Εμείς οι γυναίκες

Αμερικάνικο τραγούδι

Είμαστε μεις οι γυναίκες,

που τον ιδρώτα μας στ’ αργαστήρια αφήνουμε

που δουλεύουμε με το κομμάτι,

στα εργοστάσια των τροφίμων και τα ραφτάδικα,

των μεταλλείων οι γυναίκες,

που ήλιο ποτέ δε βλέπουν.

Είμαστε μεις οι γυναίκες,

που για 5 σέντσια την ώρα,

13 ώρες τη μέρα σκληρά δουλεύουμε,

οι φάντρες, οι κλώστρες,

των κρεοπωλείων οι γυναίκες,

αυτές που τσακιζόμαστε πάνω απ’ τον αργαλειό.

Είμαστε όμως κι οι γυναίκες με τις πικέτες,

οι γυναίκες συνδικαλίστριες,

οι απεργοί που μποϋκοτάρουμε τον εργοδότη,

οι νικήτριες γυναίκες των απεργιών πείνας,

που τολμούν και τραγουδούν.

Κι ακόμη είμαστε οι γυναίκες που διαμαρτύρονται,

πέρα από τις βουβές και άλαλες σελίδες της ιστορίας,

ηχώ από πέπλους σκεπασμένη,

πέρα από την εσκεμμένη, τέλεια σιωπή της ιστορίας,

εκεί που μεταξύ μας βρισκόμαστε,

εκεί που βρίσκουμε τους εαυτούς μας,

εκεί που πολλές ιστορίες μαζεύουμε

και σε μια νέα εποχή

ΟΛΕΣ σαν ΜΙΑ τις γιορτάζουμε.

Ο διευθυντής

Μάρκος Σκούφαλος